Polska reprezentacja w piłce ręcznej zdobyła - jednak - medal na Mistrzostwach Świata w Katarze. Brązowy, a mogło być jeszcze lepiej, gdyby mecz naszej reprezentacji z ekipą Kataru był uczciwie sędziowany, gdyby kary dla obu drużyn rozdzielane były właściwie.
Dziś - o trzecie miejsce - graliśmy z Hiszpanami i był to mecz emocjonujący do samego końca czasu właściwego, jak i w dogrywce. Nasi "wygryźli" - uczciwie - to zwycięstwo i chwała im za to.
Potem odbywała się gra o złoto, między reprezentacjami Francji i Kataru. I cudnie, że "armia" Francuzów wygrała z katarskimi najemnikami. Honor dyscypliny został uratowany. Może też dlatego, że sędziami byli Czesi, a nie - jak we wcześniejszych meczach "Katarczyków" - arbitrzy z państw byłej Jugosławii, bo ci ostatni jakoś łaskawszym okiem "patrzyli" na grę katarskiej ekipy. To zapewne ta niejawna motywacja... musiała być tym "szkiełkiem".
Trzeba też powiedzieć, że co kraj, to obyczaj, bo zamknięcie imprezy, ukazało podejście do gości Kataru, i np.: występowało jakieś dziecko, które wiele mówiło po arabsku, a później przemawiał oficjel z federacji piłki ręcznej /pewnie z odpowiednimi korzeniami.../, który również nie zmienił języka, więc trudne było do zrozumienia, o czym oni mówili, ale widać było to przeznaczone dla miejscowych, więc reszta nie musiała rozumieć. Taka "gmina".
Ale najważniejsze, że polska ekipa dostarczyła kibicom niesamowitych emocji, czasami takich jak z horroru. Nasi dzielnie walczyli w każdym meczu i za to, że nie odpuszczali, medal im się należał, i go zdobyli. Brawo!
