Film pt."Wołyń" - w reżyserii oraz ze scenariuszem - Wojciecha Smarzowskiego miał być kolejnym hitem polskiego kina. Mnie jednak nie powalił.
Akcja filmu zaczyna toczyć się na wiosnę 1939 r., w małej wiosce na Wołyniu. Mieszkają w niej Polacy, Ukraińcy i Żydzi, w jako takiej zgodzie. Odbywa się wesele, na którym jedni się bawią, inni dyskutują, a jeszcze inni zarabiają. Jest też para - Polka - Zosia Głowacka /Michalina Łabacz - jeszcze nieprofesjonalna aktorka, ale debiut udany/ i Ukrainiec, Petro /Wasyl Wasylik/, którzy się kochają, ale na drodze ich miłości staje interes /morgi, krowy itd./ ojca Zosi, Głowackiego /Jacek Braciak/, chcącego wydać ją za wdowca z dwójką dzieci, Macieja Skibę /Arkadiusz Jakubik/. Tragedia, bo przecież dziewczyna nie może się sprzeciwić...
Ale to, co najważniejsze, a co dzieje się w tamtej rzeczywistości, to rozwijające się niesnaski, nienawiść, pretensje itd. - w czasie nadejścia sowietów, a potem hitlerowców. Ukraińcy w obu przypadkach chcieli odegrać się na polskich "paniskach", stąd mordowanie czy torturowanie, nawet bliskich sąsiadów. Ale, żeby nie było..., to w późniejszym okresie następował polski odwet. I tylko Żydzi mieli zawsze przechlapane.
I nie wiem w czym problem, ale ten film nie ma tempa. Może to błędy w montażu.
Zdjęcia Piotra Sobocińskiego Jr. są klimatyczne: ponure, więc przystające do fabuły. Jednak nie powodują omdleń czy zasłaniania oczu, przy drastycznych scenach, gdy krew się leje, a strzępy ludzkie są rozrzucane. Trochę patrzy się na te sekwencje jak na sztucznie dolepione obrazki.
A muzyka? Tej Mikołaja Trzaski dużo nie ma, za to jest przesyt folklorystycznej, podczas wesela na początku filmu.
Film mnie nie porwał, a chwilami nudził. Natomiast koniec całkiem mnie rozczarował, bo nie był żadnym podsumowaniem. I teraz rozumiem, dlaczego na Festiwalu w Gdyni wygrała "Ostatnia rodzina".
