Film pt. "Jackie" w reż. Pablo Larraina, na podstawie scen. Noaha Oppenheima, opowiada - głównie - o sytuacji tuż po zamachu w Dallas na prezydenta USA - Johna F. Kennedy'ego - jego żony, Jackie.
Jackie Kennedy /gra ją Natalie Portman - jest jakby sfilcowana i rachityczna/, która przeżyła... siedząc w samochodzie obok swego męża, ma ciągły dylemat, jak pochować Johna: asysta taka czy inna, pochód za trumną, czy też nie itd.
Jackie udziela też wywiadu pewnemu dziennikarzowi /Billy Grudup/, tyle, że jest tu również sporo zmian i wycofań, więc dziennikarz czasami nie wie na czym stoi.
Bratową bardzo wspiera Bobby Kennedy /Peter Sarsgaard - najlepsza rola w filmie/ i cierpliwie znosi zmiany, które ta wciąż chce wprowadzać.
Jest też np. ksiądz, któremu Jackie się zwierza /John Hurt - już bardzo zmieniony.../, choć jej wiara była mocno zachwiana.
Niezwykle dołującą muzykę skomponowano do tego filmu, a jest autorstwa Micy Levi. A zdjęcia Stephane'a Fontaine'a są w swej masie - poza nielicznymi wyjątkami - raczej kojące.
Gdyby oceniać Jackie Kennedy po tym filmie, to rysuje się obraz kobiety czasami zagubionej, która jednak brała na klatę wybryki swego męża, bo wierzyła, że ten miał wizję. Wierzyła też w ich własny - rodzinny - "Camelot", który już nigdy nie miał wrócić.
A tak na marginesie:
Podobno nowa Pierwsza Dama Ameryki podziwia Jackie Kennedy, tyle, że jest gorzej wykształcona, ponieważ wcześnie przerwała edukację i poszła w modeling, no i ma męża, który nie sprawia wrażenia wizjonera, więc o "Camelocie" chyba nie ma co marzyć.
A u nas niby też jest Pierwsza Dama, ale raczej bez prawa głosu i przy mężu bezwolnym, a stojącym tylko przy swoim "I sekretarzu" partii. Natomiast ten ostatni nie ma żony, ani nawet swego "misia' jak minister obrony narodowej, więc chociaż to taniej - dla budżetu państwa - wychodzi przy jego ekipie.
